Marek Okopiński

ur. 8 V 1929 w Karczmiskach k. Opola, zm. 24 VIII 1992 w Iławie

Aktor, reżyser, dyrektor teatrów, w tym Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy.

Absolwent Wydziału Aktorskiego łódzkiej Szkoły Teatralnej (1953). W latach 1953-56 pracował w Teatrze Nowym w Łodzi, gdzie również zadebiutował jako reżyser. Następne dwa lata był aktorem i reżyserem Teatrów Dramatycznych w Poznaniu. Odszedł wraz z grupą twórców na znak protestu przeciwko zwolnieniu z dyrekcji teatru Tadeusza Byrskiego (kontrowersje wywołała m.in. zrealizowana przez Okopińskiego inscenizacja Woyzecka Buchnera). W latach 1960-63 był dyrektorem Teatru Lubuskiego w Zielonej Górze, gdzie wraz z kierownikiem literackim, Stanisławem Hebanowskim, stworzył liczącą się w kraju scenę. Decydowały o tym także jego własne inscenizacje, m.in. prapremiera Konduktu Drozdowskiego oraz Wyzwolenia Wyspiańskiego. W sezonie 1963/64 objął dyrekcję Teatrów Dramatycznych w Poznaniu. Wydarzeniem była prapremiera Jasełek moderne Iredyńskiego oraz Bazylissy Teofanu Micińskiego. Po zakończeniu dyrekcji w Poznaniu w 1967 pracował jako reżyser w teatrach Torunia, Szczecina, Gdańska i tu w latach 1969-73 był kierownikiem artystycznym Teatru Wybrzeże. Dyrekcja Okopińskiego była bardzo wysoko oceniana, a swoje zasługi w kształtowaniu repertuaru położył też Stanisław Hebanowski. Następnie przez kilka miesięcy Okopiński pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Polskiego we Wrocławiu – zrezygnował z niej, gdy nie otrzymał zgody na wystawienie Parawanów Geneta. Wrócił wówczas na etat stałego reżysera do Teatru Wybrzeże. W latach 1976-83 był dyrektorem Teatru im. Horzycy w Toruniu. Reżyserował również na innych scenach, także zagranicznych oraz operowych i w Teatrze TV.

W stanie wojennym przeciwstawił się bojkotowi TVP, który znaczna część środowiska teatralnego podjęła na znak protestu. 15 VI 1985 r. mianowano go dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy i funkcjonującego tu impresaryjnego Teatru Rzeczpospolitej (utworzonego po usunięciu Gustawa Holoubka z dyrekcji Dramatycznego). Sam wyreżyserował tylko dwie sztuki: Śmierć komandora Łubieńskiego oraz Ułanów Rymkiewicza. W sytuacji konfliktu politycznego i niechęci środowiska wobec dyrekcji Okopińskiego nie udało mu się odnieść sukcesu. W 1987 r. zrezygnował ze stanowiska. Pracował jeszcze jako reżyser w różnych teatrach, przede wszystkim w Teatrze Wybrzeże. Miał też swoje zasługi jako osoba zaangażowana w upowszechnianie kultury teatralnej w środowiskach amatorskich. 

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910-2000, Warszawa 2016.