Jerzy Dobrowolski
Biografia
ur. 15 III w Warszawie, zm. 17 VII 1987 w Warszawie.
Aktor, reżyser.
Absolwent Wydziału Aktorskiego warszawskiej PWST (1955). Zadebiutował w Teatrze Nowej Warszawy. W latach 1955-57 aktor Teatru Narodowego. W 1957 r. zaangażował się do Teatru Dramatycznego. Zadebiutował tu rolą Walka w historycznej inscenizacji Iwony, księżniczki Burgunda Gombrowicza w reżyserii Haliny Mikołajskiej. Pojawił się też w obsadzie Wizyty starszej pani Durrenmatta w reżyserii Ludwika Rene.
Zasługą Jerzego Dobrowolskiego w okresie pracy w Teatrze Dramatycznym było stworzenie kabaretu Koń. Jego inauguracja odbyła się w Sali Prób 11 I 1958 r. Pokaz pt. Koń. Kabaret satyryczny w dwóch cześciach cieszył się ogromnym powodzeniem i wkrótce został przeniesiony na dużą scenę i włączony do repertuaru teatru. W programie wystąpili obok Dobrowolskiego młodzi aktorzy Teatru Dramatycznego: Wiesław Gołas, Zdzisław Leśniak, Mieczysław Stoor i Stanisław Wyszyński. Zachwycał aktorską improwizacją, spontanicznym humorem, surrealistyczną satyrą. Konstanty Puzyna, ówczesny kierownik literacki Dramatycznego, pisał: “Zyskaliśmy udaną próbę kabaretu aktorskiego, pełnego złośliwych i śmiesznych aluzji pod adresem naszego życia politycznego i kulturalnego, chwili bieżącej i niedawnej przeszłości. Koń operował także humorem absurdalnym, wyzyskiwał przede wszystkim prywatną pomysłowość aktora, jego umiejętności mimiczne i ruchowe, wciągał widza we wspólną zabawę, apelował do świeżości jego wyobraźni. Nie było dekoracji, ani kostiumów. Formalnie przedstawienie składało się z cyklu skeczów pantomimicznych, przeplecionych gdzieniegdzie parodią taneczną lub wokalną oraz konfernasjerką Jerzego Dobrowolskiego” (Konstanty Puzyna, Jeden z teatrów widziany od wewnątrz, w: Syntezy za trzy grosze, Warszawa 1974).
Po odjeściu z Teatru Dramatycznego w 1959 roku Dobrowolski pracował w Telewizji Polskiej, gdzie reżyserował programy rozrywkowe, współpracował z Polskim Radiem (szczególnym powodzeniem cieszyły się satyryczne audycje jego autorstwa w Programie III ), zainicjował w 1966 r. także kabaret Owca, który władze po trzech latach zamknęły. W latach 1972-84 był reżyserem Teatru Rozmaitości w Warszawie. Występował w filmach, na estradzie, w kabaretach. Był niepowtarzalną postacią w dziejach powojennego kabaretu. Jego dowcipy nie miały sobie równych w kpieniu z absurdów życia w PRL-u.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910-2000. Warszawa 2017.