25-lecie pracy zawodowej Agnieszki Roszkowskiej

Agnieszka Roszkowska to aktorka teatralna i filmowa, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, z Teatrem Dramatycznym związana od 1999 roku. Jeszcze jako studentka rozpoczęła współpracę ze Starym Teatrem im. H. Modrzejewskiej, gdzie zagrała w spektaklach T. Bradeckiego i J. Jarockiego. W Teatrze Telewizji na ekranie pojawiła się po raz pierwszy w „Julii” L. Wilk w reż. K. Lupy. W Dramatycznym zadebiutowała rolą Służącej w sztuce „O ministrze, który przysięgi dotrzymał” w reż. P. Cieślaka. Nieco ponad rok później wcieliła się w rolę Amalii w głośnym „Wymazywaniu” w reż. K. Lupy współtworząc z aktorami tej sceny „fascynującą i groteskową, bernhardowską rodzinę”. Kolejno pojawiały się role w „Alicji w krainie czarów” w reż. T. Hynka, „Płatonowie” w reż. P. Miśkiewicza, „Morderstwie” w reż. P. Cieślaka, „Tlenie” w reż. A. Koniecznej, „Niedokończonym utworze na aktora” w reż. K. Lupy, „Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie” w reż. A. Glińskiej (nominacja do Feliksa Warszawskiego za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą), „Siostrach” w reż. P. Cieślaka, „Leonce i Lenie” w reż. M. Borczucha, „Pippi Pończoszance” i „Lulu na moście” w reż. A. Glińskiej czy spektaklu „Persona. Tryptyk. Marylin” K. Lupy. W ostatnich latach na deskach Dramatycznego można było ją oglądać w „Rosyjskim kontrakcie” w reż. K. Rakowskiego, „Naszej klasie” w reż. O. Spisaka, „Dziwnym przypadku psa nocną porą” w reż. J. Krofty, „Widoku z mostu” (rola Beatrice wyróżniona w Teatralnym Alfabecie Warszawy portalu Teatr dla Wszystkich) i „Uszedłem tylko ja sam” w reż. A. Glińskiej, „I że cię nie opuszczę” w reż. A. Figury, „Biesach” w reż. J. Opryńskiego, „Pani Dalloway” w reż. M. Miklasz, „Zamku” w reż. F. Szumińskiego i projekcie „Arka i ego”.  Niejednokrotnie pojawiała się w Subiektywnym spisie aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego, który pisał o niej: „ Nie gra wielkich ról w warszawskim Dramatycznym, stała się typową aktorką drugiego planu, ale jej filigranowa sylwetka zdobywa niekiedy centralne miejsce - i to paradoksalnie właśnie powściągliwością, delikatnie zaznaczaną obecnością, raczej pauzami niż krzykiem - na przykład w świetnej, dojrzałej roli świadomej i bezsilnej wobec nieuniknionego nieszczęścia żony Eddiego Carbone w "Widoku z mostu" Arthura Millera. W dramacie "I że cię nie opuszczę" Gérarda Watkinsa ma czysto pomocnicze zadania, ale to właśnie ją uczyniono twarzą przedstawienia na okładce programu. To piękny gest przypominający, że nie ma w teatrze zbyt małych ról.”

Fot. “Siostry”, reż. P. Cieślak, 2006, Agnieszka Roszkowska, Piotr Bajor, fot. Krzysztof Bieliński / Archiwum Artystyczne Teatru Dramatycznego im. Gustawa Holoubka w Warszawie.