Przedstawienia

Czas akcji: współcześnie.
Miejsce akcji: dworcowa kawiarnia oraz śmietnisko "jak morze".
Obsada: 8 ról męskich, 5 ról kobiecych oraz epizody.
Druk: "Dialog" nr 8/1968; Tadeusz Różewicz "Sztuki teatralne", Wrocław 1972.

Sztuka w 2 odsłonach.

W pustej dworcowej kawiarni siedzi Stara Kobieta, "pokryta wielką ilością garderoby". Stanowczym głosem zgłasza Kelnerowi coraz to nowe żądania: a to, żeby przyniósł herbatę, a to żeby umył szklankę, bo jest brudna, a to żeby wytarł jej pot z czoła lub sprowadził wynalazcę "kefiru hormonowego", dzięki któremu mogłaby jeszcze mieć dzieci. Kelner posłusznie wykonuje wszelkie polecenia i uprzejmie konwersuje, choć do siebie mruczy: "Jakiż pożytek ma ludzkość z tej wstrętnej wszy."
Młody kelner, czysty i elegancko ubrany, co chwila coś sprząta, czyści, wyciera, ale w gruncie rzeczy nie panuje nad zalewem brudu i śmieci. Tą samą brudną ścierką przypominającą bandaż wyciera stoliki, własne ręce i spoconą twarz Starej Kobiety. Za szczelnie zamkniętym oknem rośnie góra śmieci, a samochody wysypują kolejne porcje. Gdy na żądanie Starej Kobiety okno zostanie otwarte, śmieci zaczną zasypywać kawiarnię.
Pojawiają się różni ludzie - a to piękna Dziewczyna z torbą najróżniejszych drobiazgów, a to Lekarz wypisujący komu popadnie recepty na wszelkie dolegliwości, a potem pogrążający się w lekturze podartej i mokrej gazety.
Mimo wsypujących się przez okno śmieci starszy Kelner, Cyryl, w nieskazitelnie białej koszuli, smokingu i rękawiczkach chodzi po kawiarni z miniaturową śmietniczką i miotełką wypatrując, czy nie została gdzieś odrobina kurzu. Na pytanie Starej Kobiety, co się stało ze starymi modrzewiami za oknem, odpowiada, że zostały wycięte ze względu na wzrastający ruch automobilowy.
Stara Kobieta zaczyna domagać się od młodego Kelnera pieszczot. On i takiej usługi w zasadzie nie odmawia, ale rozmowa wkrótce schodzi na flaczki, ciastka i bitą śmietanę, a potem na szczury i robactwo, które jakoby łażą po nogach Kobiety. Kelner zapewnia, że w tym lokalu "wytępiono karaluchy, komary, gryzonie, wróble i muchy". Zwłaszcza muchy są tu zawzięcie zwalczane przy pomocy wszelkich środków "fizycznych i psychologicznych".
W drugiej odsłonie dramatu śmietnisko sięga aż po horyzont. Jest to zarazem "pobojowisko, poligon, nekropol", a zarazem nadmorska plaża. Z kawiarni pozostała tylko jedna ściana. Wśród śmieci, popiołu i piasku stoi kilka stolików. Przy jednym siedzi Stara Kobieta, obok na białym ręczniku leżą trzy młode dziewczyny i opalają się. Rozmawiają o niedawnym ślubie koleżanki.
Jednocześnie w okopach wydrążonych wśród śmieci toczy się walka. "To chłopcy bawią się w wojnę" - stwierdza jedna z dziewcząt, słysząc "głosy, trąbki i dzikie nieartykułowane ryki".
Na plażę wchodzi Ślepiec. Cieszy się z pierwszego śniegu, bo nie widzi, że na twarz sypią mu się śmieci i płatki sadzy. Zachwyca się zapamiętanym w przeszłości widokiem na jezioro i szczyty gór oraz ulubionymi modrzewiami, bo nie uświadamia sobie, jaki pejzaż naprawdę go otacza.
Starszy Kelner strzyże dystyngowanego Pana. Gawędzą o tym, że znów ludzkość "stanęła na krawędzi". Tym samym tonem rozmawiają o przedziałku na głowie, jak i o kolejnej wojnie światowej oraz wojnie z muchami.
Młodszy Kelner poszedł na ochotnika na wojnę. Co jakiś czas wynurza się z góry śmieci, zaplątany w brudne bandaże. Na pytanie Starej Kobiety odpowiada, że to "trzecia wojenka". "Trzecia, czwarta, dziesiąta. Strasznie się wam śpieszy" - stwierdza Kobieta.
Zamiatacze przystępują energicznie do sprzątania. Przesuwają sterty śmieci z miejsca na miejsce, upychają pod krzesłami i stolikami. W powietrzu unoszą się kłęby popiołu i kurzu. Cyryl otrzepuje dystyngowanego Pana z włosów, spadłych przy strzyżeniu, po czym prosi o opowiedzenie anegdotki. W tym czasie zamiatacze malują na powierzchni śmietniska białą farbą przejścia i pasy.
Stara Kobieta, robiąc na drutach śpioszki, rozmawia z Panem, swym dawnym znajomym, o życiu oraz o przykrościach, jakie niesie ze sobą starość. Wspomina o swych dzieciach, zwłaszcza ukochanym synu, którego trzyma - ukrytego - tylko dla siebie.
Na śmietniku i w jego głębi wciąż toczy się "normalne" życie. Pojawiają się nowe postacie. Szczególnie zwraca uwagę piękny Młodzieniec, z długimi lokami, ubrany "starannie, czysto i malowniczo". Rozmawia z Dziewczynami i ze Ślepcem. W pewnym momencie rozwija cukierek, a nie widząc kosza na śmieci - rzuca papierek na ziemię. Czujny Stróż Porządku zatrzymuje go za to, surowo przesłuchując. Młodzieniec zachowuje się przyjacielsko, przeprasza, choć stwierdza zdziwiony: "jak można zaśmiecić śmietnik?" Wreszcie chce Stróżowi Porządku podarować kwiat na przeprosiny, ale ten - przerażony - sięga do kabury.
Stara Kobieta szuka swojego syna. Nawołuje go, zagląda we wszystkie kąty, w końcu zaczyna gorączkowo rozgrzebywać śmieci. "Kurtyna przecina nagle i akcję sztuki, i przedstawienie."

Ukryj streszczenie