Osoby

WĘGRZYN Stanisław Faustyn (23 III 1899 Kra­ków - 17 VII 1973 Łódź), scenograf. Był synem Maksymiliana Węgrzyna (zob. t. 1) i Faustyny Kry­sińskiej (zob. t. 1). Uczęszczał do gimn. w Krako­wie, gdzie zaczął też uczyć się rysunku, potem studiował chemię w Kijowie, kształcąc się nadal w malarstwie pod kier. K. Krzyżanowskiego. W czasie I wojny świat. był w korpusie gen. J. Dowbor-Muśnickiego w Bobrujsku, a po jej zakończeniu studiował architekturę na Politechnice w Warszawie. Podjął wtedy pracę w malarni T. Wielkiego, pod kier. W. Drabika. W 1922 malował dek. dla warsz. t. Stańczyk. W sez. 1923/24 był samodzielnym de­koratorem w T. Miejskim w Lublinie. Później pra­cował kolejno w T. Bagatela w Krakowie (1924/25), T. Miejskich we Lwowie (1925/26), T. Miejskim w Bydgoszczy (1926-28). W 1929 projektował dek. do "Sprawy Jakubowskiego" w T. Ateneum w War­szawie i do "Złotej Czaszki" w T. Polskim w Kato­wicach. Potem wyjechał do Paryża, gdzie współ­pracował dorywczo z teatrem emigrantów rosyj­skich. Po powrocie do kraju był dekoratorem w T. Polskim w Poznaniu (1930-32); tam wystąpił też podobno jako aktor w roli Prałata ("Proboszcz wśród bogaczy"). Później pracował w T. Polskim w Kato­wicach (1932-34), T. Podolsko-Pokuckim w Stani­sławowie (sez. 1935/36), T. Miejskich w Łodzi (1936/37), T. Miejskim w Częstochowie (1937/38) i ponownie w Stanisławowie. Po wybuchu II wojny świat. przez Rumunię i Jugosławię przedostał się do Anglii, gdzie m.in. projektował oprawę plast. do przedstawień baletowych organizowanych przez A. Halamę i Cz. Konarskiego. Od 1946 przebywał w Brazylii, potem w Argentynie, gdzie współpra­cował z filmem. Po powrocie do kraju, od 1957 do przejścia na emeryturę w 1970, był stałym sce­nografem T. Ziemi Łódzkiej. Współpracował też dorywczo z innymi teatrami, m.in. z T. im. Bogu­sławskiego w Kaliszu.
Był scenografem o dużym doświadczeniu, ale raczej tradycyjnych upodobaniach. Sam powiedział w wy­wiadzie: "Nie przemawiają do mnie różne rurkowo-drucikowe efekty pseudomodernistycznej sceno­grafii. Bliższy mi jest realizm". Przed wojną projektował m.in. scenografię takich sztuk, jak np.: "Romans zeszytowy" (1925), "Lilla Weneda" (1927, 1934), "Noc listopadowa" (1932), "Kupiec wenecki" (1933), "Wesele" (1936), "Moralność pani Dulskiej" (1937); po wojnie zaś m.in. do "Świerszcza za kominem" (1957), "Grzechu" (1957), "Konrada Wallenroda" (1965), "Drogi do Czarnolasu" (1967).
Bibl.: Formanowicz; Kaszyński: Teatr łódz.; Nawrat: Re­pertuar; Strzelecki: Plastyka teatr.; Życie teatr. w Często­chowie s. 108; Dz. Łódz. 1964 nr 37 (wywiad z W.), 1973 nr 175; Afisze, IS PAN; Afisze, Uniw. w Poznaniu; Autobiografia W. (rkps), IS PAN.
Ikon.: Fot. - Arch. Dok. Mech.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994