Autorzy

Malina Prześluga-Delimata. Urodzona 1983. Absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, dramaturg w Teatrze Animacji w Poznaniu. Autorka sześciu książek dla dzieci (m. in. Bajka i Majka, Bajka o Włosie Patryku, Bajka o starej babci i Molu Zbyszku, Ziuzia – nagrodzona tytułem Książki Roku Polskiej Sekcji IBBY). Jej dramaty publikowane są w „Nowych Sztukach dla Dzieci i Młodzieży”, „Dialogu" i wystawiane między innymi w Baju Pomorskim w Toruniu, w Teatrze Osterwy w Lublinie, Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Teatrze Lalki i Aktora w Opolu, Teatrze Norwida w Jeleniej Górze, Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze, Teatrze Polskim w Poznaniu, Teatrze Guliwer w Warszawie. Jest laureatką Medalu Młodej Sztuki, zdobywczyni kilku nagród i wyróżnień w edycjach Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu. W roku 2013 zdobyła nagrodę główną, publiczności i dziennikarzy w konkursie „Metafory Rzeczywistości" za dramat Kwaśne mleko. W 2015 roku otrzymała II nagrodę (pierwszej nie przyznano) w zamkniętym konkursie Wrocławskiego Teatru Współczesnego Strefy_Kontaktu_2016 za dramat Garnitur Prezydenta. Również w 2015 została nagrodzona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Małgorzatę Omilanowską za dokonania w dziedzinie literatury i dramaturgii dla dzieci podczas Wieczoru Twórców Kultury dla Dzieci.

Twórczość dramaturgiczna

• Pinokio (na motywach Pinokia Carla Collodiego, zrealizowany w 2014 r., w Teatrze im. A. Fredry w Gnieźnie, w reżyserii Roberta Drobniucha)
• Smoki (tekst zrealizowany w 2014 r. w Teatrze Animacji w Poznaniu, w reżyserii Mariána Pecki oraz w 2015 r. w Teatrze Maska w Rzeszowie w reżyserii Jerzego Połońskiego)
• 35 maja (adaptacja książki Ericha Kästnera pod tym samym tytułem, zrealizowana w 2014 r. w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora im. A. Smolki, w reżyserii Pawła Aignera)
• Kwaśne Mleko (tekst zrealizowany w 2013 r. w Teatrze Polskim w Poznaniu w reżyserii Uli Kijak)
• Dziób w dziób (tekst opublikowany w „Dialogu”, zrealizowany w 2013 r. w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu w reżyserii Zbigniewa Lisowskiego oraz w Teatrze Polskiego Radia w reżyserii Piotra Cieplaka w 2013 r.)
• Chodź na słówko (tekst zrealizowany w 2013 r. przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, w reżyserii Jerzego Moszkowicza)
• Chodź na słówko 2 (tekst zrealizowany w 2015 r. przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, w reżyserii Jerzego Moszkowicza)
• Pręcik (2011) (tekst pod tytułem Światełko zrealizowany w 2013 r. w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki, w reżyserii Mariána Pecki, oraz w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu w reżyserii Zbigniewa Lisowskiego w 2012 r.)
• Arabela (na motywach serialu czechosłowackiego Arabela, zrealizowany w 2012 r. w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku w reżyserii Pawła Aignera)
• Stopklatka (2011) (tekst zrealizowany przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, w reżyserii Łukasza Chrzuszcza, oraz w Teatrze Powszechnym w Łodzi, w reżyserii Jakuba Zubrzyckiego)
• Nic, Dzika Mrówka, Adam i Ewa (tekst zrealizowany w Teatrze Polskiego Radia w reżyserii Roberta Mirzyńskiego w 2011 r. i w Teatrze Guliwer w Warszawie w reżyserii Zbigniewa Lisowskiego w 2014 r. pod tytułem O raju, czyli o tym, co było, kiedy nic nie było)
• Najmniejszy bal świata (tekst zrealizowany w Teatrze Animacji w Poznaniu, Teatrze Zagłębie w Sosnowcu, Teatrze Ateneum w Katowicach i Teatrze Baj Pomorski w Toruniu)
• Bleee... (tekst zrealizowany w 2011 r. w Teatrze Maska w Rzeszowie, w reżyserii Laury Słabińskiej)
• Stephanie Moles dziś rano zabiła swojego męża, a potem odpiłowała mu prawą dłoń (monodram zrealizowany na scenie Laboratorium Dramatu w Warszawie w 2010 r., w reżyserii Kuby Kowalskiego)
• Grande Papa (2009)
• Jak Jest (2007)
• A morze nie (2015) – pierwsza nagroda w XXVI Konkursie na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanym przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, sztuka zrealizowana przez Wrocławski Teatr Lalek pod tytułem "A może morze" w reżyserii Michała Derlatki)
• Bestia (2015) – tekst zrealizowany w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze, w reżyserii Przemysława Jaszczaka.
• Pastrana (2015) – sztuka zrealizowana w Teatrze Animacji w Poznaniu, w reżyserii Marii Żynel
• Pustostan (2014) – tekst opublikowany w Dialogu, w lutym 2015 r.
• Chomik Tygrys (2015) – tekst zrealizowany w Teatrze Animacji w Poznaniu, w reżyserii Laury Słabińskiej oraz w Teatrze Polskiego Radia w reżyserii Dobrosławy Bałazy.

Twórczość literacka

• Ziuzia i coś niezwykłego (Tashka, 2014)
• Bajka o włosie Patryku (Tashka, 2014)
• Bajka o starej babci i molu Zbyszku (Tashka, 2014)
• Bajka i Majka (Tashka, 2013),
• Ziuzia (Tashka, 2012).

Ważniejsze nagrody i wyróżnienia:

• Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Małgorzaty Omilanowskiej za dokonania w dziedzinie literatury i dramaturgii dla dzieci (2015).
• Druga nagroda (pierwszej nie przyznano) w zamkniętym konkursie dramaturgicznym Wrocławskiego Teatru Współczesnego Strefy_Kontaktu_2016 za sztukę Garnitur Prezydenta (2015)
• Nagroda jury, nagroda dziennikarzy i nagroda publiczności w VI edycji Metafor Rzeczywistości za dramat Kwaśne Mleko (2013)
• Nagroda indywidualna w 19. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej za tekst Chodź na słówko (2013)
• Książka Roku Polskiej Sekcji Nagród IBBY za książkę Ziuzia (2013)
• Medal Młodej Sztuki w dziedzinie Literatura (2012)
• Wyróżnienie w XII edycji festiwalu Dwa Teatry za tekst słuchowiska Nic, Dzika Mrówka, Adam i Ewa (2012)
• Główna nagroda w Konkursie Na Sztukę dla Dzieci i Młodzieży Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu (2015, 2013, 2011, 2010, 2007).

Autorkę reprezentuje Agencja Dramatu i Teatru ADiT, www.adit.art.pl, agencja@adit.art.pl.

Omówienia sztuk

• Smoki
  obsada: w spisie postaci występuje 18 osób, natomiast w realizacji w Teatrze Animacji w Poznaniu wystąpiło 8 osób; część postaci może występować jako lalki
  sztuka dla dzieci od 7 lat

Zabawna i wzruszająca sztuka o spotkaniu człowieka ze smokiem (czyli tak zwanym obcym, który z założenia budzi lęk), pozbywaniu się uprzedzeń i o tolerancji względem inności. Światy ludzkie i smocze żyją obok siebie i funkcjonują na lustrzano podobnych zasadach, ale są pełne wzajemnych antagonizmów. Smoki podobnie jak ludzie chodzą do pracy, szkoły (gdzie uczą się m.in. trudnej sztuki latania), mają swój rząd oraz prezydenta, ale zamiast podobieństw szukają jedynie różnic. Smoki podobnie jak ludzie opowiadają bajki... o ludziach, którzy siali kiedyś postrach w smoczym świecie, porywając smocze owce i księżniczki – przed zgubnym działaniem człowieka chroni smoki dzielna Drak Ewka. Takie rzeczy przekazuje Tata Smok swojemu synkowi Roarowi. Smocza wrogość ma źródło w ludzkich uprzedzeniach – nie od dziś wiadomo, że ludzie widzą w większych i potężniejszych fizycznie smokach jedynie wrogów. Szczególną obsesję ma na tym punkcie Karol – święcie wierzący w istnienie smoków, którego wszyscy uważają za wariata. Karol i jego Prosiak, którzy chcą zgładzić wszystkie smoki świata, wyruszają w tym celu do smoczego świata. Tam spotykają małego smoka Roara, który wydaje im się bardzo sympatyczny i niegroźny. Odrzucając uprzedzenia, ruszają razem w bardzo niebezpieczną, ale ważną misję... Dzięki temu spotkaniu światy ludzkie i smocze okażą się zaskakująco do siebie podobne, a różnice fascynujące.

Prapremiera tekstu odbyła się w sierpniu 2014 w Teatrze Animacji w Poznaniu w reż. Mariana Pecki.

• 35 maja
  adaptacja powieści Ericha Kästnera
  sztuka wieloobsadowa
  dla dzieci od lat 7

Tylko w wujkiem Nagietkiem i tylko 35-go maja możliwa jest odrobina szaleństwa. Konrad, bratanek Nagietka, ma poważny problem – musi napisać wypracowanie o morzach południowych, które zadała mu niewierząca w jego wyobraźnię nauczycielka. Koń, wchodząc do szafy, zaprasza ich w podróż przez fantastyczne krainy. Jest wśród nich kraina leniuchów, gdzie ludzie nie muszą nic robić: kury mają przywiązane do nóg patelnie, na które spadają jajka zamieniające się w jajecznice, a dla najbardziej leniwych są nawet hologramy jedzenia. Konrad rozpoznaje w prezydencie kraju leniuchów, Wawrzynku, kolegę z klasy. Razem odwiedzają eksperymentalne centrum, gdzie wszystko, o czym się pomyśli, staje się rzeczywistością – w ten sposób Konrad zamienia wujka w dziewczynkę. Po cofnięciu zaklęcia bohaterowie trafiają do kraju na opak, gdzie małpy czytają Krytykę czystego rozumu, a dzieci opiekują się dorosłymi. Kolejnym etapem ich podroży jest miasto Przyszłościowo, które nie przypada do gustu Negro – wśród gadających reklam, połysku i high-tech brakuje mu przyrody i ludzi. Droga do mórz południowych wiedzie dalej przez równik, o który na co dzień dba rozżalona sprzątaczka. W końcu docierają do celu, gdzie wita ich goryl, a tygrysy grają w piłkę nożną – naturę traktuje się tu po partnersku. Są także nietypowi ludzie: Pietruszeczka w czarno-białą kratkę, której tata jest wielkim wodzem południowych mórz, a mama sławną artystką. Za pomocą dziwnych zwyczajów uczy się tam tolerancji i poszanowania zwyczajów innych kultur. Negro zakochuje się w pięknej klaczy i postanawia zostać, także Konradowi się tu podoba, ale czas wracać. Na scenę wchodzą żyrafy, które wnoszą szafę, dzięki czemu Konrad i Nagietek wrócą do rzeczywistości.

Świat na opak, mnóstwo śmiechu i niewyobrażalnych przygód. Autorka potrafi przekonać swoich widzów, że wyobraźnia jest nie z tego świata, a z jakiego, doświadczą podczas spektaklu...

Prapremiera polska 1 marca 2014 w Teatrze Lalki i Aktora w Opolu, reż. Paweł Aigner.

• Kwaśne mleko
  obsada: 4K, 3M lub 7K lub 5K, 2M lub 6K, 1M
  dramat dla dorosłych

Głównymi bohaterkami tego tekstu są kobiety: Alina, jej córka, Mama oraz Mama Mamy. Alina w młodym wieku zachodzi w ciążę i spotyka się z ostracyzmem spokrewnionych z nią kobiet, a następnie z upartą indoktrynacją do roli matki. Brak wsparcia, nieumiejętność odnalezienia się w trudnej sytuacji zmuszają Alinę do dramatycznej decyzji o aborcji. Łatwo ją osądzić jako jedyną odpowiedzialną, ale czy słusznie? Wszystkie kobiety w jej rodzinie obciążone są „genetyczną skazą” i pytanie o to, czym ona w rzeczywistości jest, pozostaje głównym tematem tej sztuki. Czy chodzi o gen matki Polki „odpowiedzialny za współodczuwanie i wchodzenie w wiele ról naraz"? Między nimi krążą postaci pomocnicze, wyjęte z kulturowego lub metafizycznego porządku: Pierwsza Komórka, Podstawowa Komórka Społeczna, Matka Boska, Światłość, Chór Przechodniów i Chór Świętych, które prowadzą narrację, pozwalając spojrzeć na problem z wielu perspektyw.

Autorka nawiązuje do chętnie podejmowanego przez media tematu, jakim jest dzieciobójstwo, szczególnie nośne np. za sprawą Katarzyny W. Malina Prześluga unika jednak łatwych sądów i oskarżeń, zastanawiając się nad uniwersalnym pojęciem pochodzenia zła i przyczyn jego istnienia, uwarunkowań społecznych, macierzyństwa, dziedziczenia. Kwaśne mleko raczej stawia pytania niż daje jednoznaczne odpowiedzi.

Tekst nagrodzony w VI edycji konkursu Metafory Rzeczywistości – zdobył nagrodę główną (ex-aequo), nagrodzę dziennikarzy oraz nagrodę publiczności.

Prapremiera tekstu miała miejsce w listopadzie 2013 w Teatrze Polskim w Poznaniu w reż. Uli Kijak.

• Dziób w dziób
  obsada: 2K, 5M
  sztuka dla dzieci od lat 8

Stado gołębi opłakuje gołębia Janusza, który zginął tragicznie. Podejrzenie o zbrodnię pada na kotkę Dolores. Banda gołębi solidarnie postanawia dać jej w kość – szukają psa, który mógłby pogonić kota, lecz nikt nie chce im pomóc. W ich gronie pojawia się obcy – wróbel Przemek, obarczony przez pobratymców winą za śmierć swojego brata, który wypadł z gniazda. Mały i bezbronny decyduje się stanąć oko w oko z kotką. Zdejmuje jej sznurek z ogona, który przeszkadza w polowaniu, w zamian za co kotka puszcza go wolno. Przy okazji Przemek dowiaduje się, że kotka nie zjadła Janusza. Informuje o tym gołębie, te jednak nie dają wiary. W bandzie gołębi rośnie nieufność do Przemka, podsycana zwłaszcza przez Zbigniewa – jedynym sprzymierzeńcem wróbelka jest gołębica Mariola. Przemek jednak nie daje za wygraną i namawia kotkę, by wytłumaczyła gołębiom, że nie zjadła Janusza. Kotka, która początkowo widziała w Przemku tylko obiad, zaczyna doceniać jego odwagę. Gołębie przepędzają intruza, a w międzyczasie wraca Janusz, który, jak się okazuje, był na urlopie. Gołębie lecą po wróbla i przyjmują go do swojej bandy.

Sztuka o tym, że nawet fizycznie słaby osobnik może mieć siłę ducha, która wiele potrafi zdziałać.

Tekst otrzymał w 2013 r. nagrodę w XXIV Konkursie na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, opublikowany został także przez miesięcznik „Dialog" (nr 7-8/2013).

Prapramiera w Teatrze Baj Pomorski 23 czerwca 2013, reż. Zbigniew Lisowski.

• Chodź na słówko
  obsada: 6 osób (Kula, Toperz, Język Polski, Brzydkie Słowo, Kura, Logoped)
  sztuka dla dzieci od 8 lat

Toperz dokleja Kuli dziób z plasteliny, żeby stała się prawdziwą kurą. Sam chciałby być przynajmniej „taktoperzem", który jest jedynym słusznym przeciwieństwem nietoperza – tak jak „dźwiedź" przeciwieństwem niedźwiedzia, a „takbo" – nieba. Toperz cierpi, bo czuje się niekompletny i bezsensowny. Oboje zostali wymyśleni przez małą dziewczynkę, która nie umie jeszcze mówić. Postanawiają zaczerpnąć języka w tej sprawie. W tym celu udają się do Logopeda i Języka Polskiego, któremu pokazują swoje języki, by postawił diagnozę i dał im brakujące słowa. Język Polski też ma swoje problemy – w szkołach wszyscy traktują go jak przedmiot. Przy okazji poznają też Brzydkie Słowo. Kula dowiaduje się, co znaczy być prawdziwą kurą – gadać po wieśniacku i nic nie rozumieć, a taka tożsamość nie do końca jej odpowiada... Dowcipny tekst o kreatywności, wyobraźni i akceptacji siebie.

Prapremiera w Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu: – grudzień 2012 (zamknięta) – luty 2013 (otwarta), reż. Jerzy Moszkowicz.

Za Chodź na słówko autorka otrzymała indywidualną nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

• Pręcik
  obsada: 6 osób
  sztuka dla dzieci w wieku 6–10 lat

Ponieważ dziewczynka nie wstaje, kapcie mają wolne i mogą urządzić sobie dzień superkapcia. Spod łóżka gramoli się także dawno niewidziany, ogolony przez dziewczynkę pluszowy miś Łysy Joe, który mówi głównie „mmm", ale wie też najwięcej o tym, co stało się z dziewczynką – podobno trafiła do Smutnego Łóżka, czyli do szpitala. Teraz przedmioty z sypialni dziewczynki muszą zostać spakowane do torby i pójść tam gdzie ona. Bez dziewczynki, która czasem była okrutna dla swoich przedmiotów, ich życie nie ma sensu. Łysy Joe tłumaczy przedmiotom, że ludzie i misie mają w środku pręcik, który czasem gaśnie. Kapcie, Budzik i Poduszka próbują rozpalić w dziewczynce pręcik na nowo, bo bardzo ją kochają. Mimo to dziewczynka zanika, robi się coraz bledsza. Łysy Joe i Dziewczynka udają się razem tam, gdzie jest wiele kolorów...

Piękna i smutna sztuka o przemijaniu i więzi emocjonalnej.

Nagroda w XXII Konkursie na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży.

Prapremiera w reż. Zbigniewa Lisowskiego w Teatrze Baj Pomorski w Toruniu (2012), kolejna premiera w Teatrze im. A. Smolki w Opolu w reż. Mariana Pecki (2013).

• Arabela
  na motywach scenariusza serialu Václava Vorlíčka i Miloša Macourka
  obsada: sztuka wieloobsadowa
  komedia dla dzieci i dorosłych

„Pierwsza na świecie adaptacja kultowego czechosłowackiego serialu oglądanego z równym zainteresowaniem przez dzieci i dorosłych. Pewnego dnia Pan Majer, aktor opowiadający w telewizji bajki dla dzieci, spotyka na swej drodze czarodzieja drugiej kategorii – Rumburaka. Wraz z nim przenosi się do Świata Baśni, gdzie za sprawą nieszczęśliwego zbiegu okoliczności zabija Gadającego Wilka... Karę za to ponosi Rumburak, który pałając chęcią zemsty, w szokujący sposób zmienia treść bajek, co więcej, podszywa się pod opowiadającego je Pana Majera. Zaniepokojony władca Baśni – Król Hiacynt – wysyła swoje dwie córki Arabelę i Ksenię w towarzystwie maga Vigo do krainy ludzi. Mają oni nakłonić Majera do przywrócenia ładu w bajkach. Arabela i syn Majera, Petr, zakochują się w sobie. Rumburak, który sam miał chętkę na Arabelę i pół królestwa baśni, podstępnie, z pomocą czarodziejskiego pierścienia, porywa księżniczkę i więzi ją w swoim zamku. Jednak Arabeli udaje się uciec do ukochanego Petra. Ich szczęście nie trwa długo. Petr niechcący okrywa się czarodziejskim płaszczem i znika. W tym czasie w Świecie Baśni dzieją się rzeczy straszne i niepojęte... a to dopiero początek wydarzeń, które na zawsze miały odmienić ten czarodziejski świat. Wszystko jednak, jak to w bajkach, kończy się dobrze". (Źródło:www.teatrwybrzeze.pl.)

Prapremiera: 2012, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, reż. Paweł Aigner.

• Stopklatka
  obsada: 1K, 1M
  sztuka dla młodzieży od lat 14

„Dramat jest w znacznej części monologiem głównego bohatera, który odgrywając poszczególne sceny, przedstawia także swoje poglądy i stosunek do życia. Poznajemy historię Chłopaka, który ulegając poważnemu wypadkowi, zostaje sparaliżowany i skazany na wózek inwalidzki. Nowa sytuacja wpływa na jego relacje z najbliższymi. Matka staje się przede wszystkim jego niańką, a dziewczyna odwiedza go już tylko z litości. Kolejne sceny ukazują codzienne zmaganie się z chorobą, z uciekającymi spojrzeniami napotkanych ludzi, brakiem zrozumienia i tęsknotą za życiem sprzed wypadku. Jego światem staje się nieograniczona wyobraźnia, dzięki której może przeżyć rzeczy, o których nie śni się nawet ludziom zupełnie zdrowym. Bohater świadomie i z dużym dystansem odnosi się do siebie i innych.

W życiu – w odróżnieniu od filmu – nie można niczego zatrzymać w stopklatce. Dla głównego bohatera jest nią moment wypadku, który na zawsze przewartościowuje i zmienia jego życie. Coraz częściej realny świat postrzegamy przez pryzmat filmów czy gier komputerowych, niekiedy potrzebny jest moment zatrzymania się, by dostrzec, że rzeczywistość rządzi się zupełnie innymi prawami". (źródło: nowesztuki.pl)

Sztuka zdobyła wyróżnienie w XXII Konkursie CSD w Poznaniu. Prapremiera: Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu, 27 stycznia 2015, reż. Łukasz Chrzuszcz.

• Nic, Dzika Mrówka, Adam i Ewa
  obsada: 4 osoby
  sztuka dla dzieci w wieku 6–12 lat

Nic był początkiem wszystkiego i poza nim nie było nic więcej, co bardzo mu odpowiadało. Dlatego zaczyna się irytować, kiedy wokół niego gromadzą się kolejne stworzenia. Jednym z nich jest Dzika Mrówka, która szuka dogodnego miejsca na złożenie swoich jajeczek. To można by jeszcze przeżyć, ale prawdziwą zgrozą jest pojawienie się Adama i Ewy, trudniejszych intruzów, którzy zakłócają spokój swoimi kłótniami. Życie Nica staje się koszmarem, zwłaszcza że wykluwają się Mrówiątka w niespotykanej ilości, które trzeba opanować. To wymaga zwarcia szyków Nica i pierwszych stworzeń. Adam i Ewa zaczynają się sobą interesować i powoli zakochiwać. Nic postanawia pogodzić się z sytuacją i powoli akceptuje przybyszów.

Historia stworzenia świata dowcipnie opowiada o trudach budowania wzajemnych więzi i wartości współdziałania.

Za tę sztukę Malina Prześluga zdobyła nagrodę w Konkursie CSD w 2010, a w 2012 na Festiwalu Dwa Teatry za słuchowisko przygotowane przez Teatr Polskiego Radia.

• Najmniejszy bal świata
  obsada: 13 osób
  sztuka dla dzieci w wieku 6–10 lat

Królewna Migawka sprawia, że jej rodzice, król i królowa Malusia i Maciupek, zaczynają rosnąć i trafiają do Królestwa Dużych. Przez to doroczny bal, w którym Migawka wyraźnie nie chce uczestniczyć, nie może się odbyć. Z czasem wolność, jakiej doświadcza pozbawiona nadzoru rodziców Królewna, szybko przestaje być atrakcyjna. Nie ma kto przytulić, pocieszyć, pocałować stłuczonego kolana. Migawka nie chce przyznać się do swojego błędu, choć bardzo brakuje jej mamy i taty. Ma do siebie pretensje, nazywa siebie „głupią i śmierdzącą". Postanawia poszukać rodziców, a w tym celu musi udać się w podróż po gigantycznej nodze swojej mamy. W trudnej wędrówce, podczas której spotyka Oczko w Rajstopie, Komara czy kołnierz z Lisa, towarzyszy jej niepozorny, ale wierny Pokurcz. Migawka zaczyna doceniać wagę słów „proszę, dziękuję i przepraszam" i dociera do niej, że bycie krnąbrną nie ma sensu.

Sztuka wyróżniona w konkursie Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 2009.

Prapremiera: marzec 2010 – Teatr Animacji w Poznaniu, reż. Janusz Ryl-Krystianowski; kolejne premiery: luty 2012 – Teatr Baj Pomorski w Toruniu, reż. Paweł Aigner; 2013 – Teatr Zagłębia w Sosnowcu, reż. Aneta Głuch-Klucznik; 2013 – Teatr Ateneum w Katowicach, reż. Jacek Popławski.

• Bleee…
  obsada: 3K, 5M
  sztuka dla dzieci od lat 10

Paziowi Królowej wytoczony zostaje proces o niewierność za to, że zwątpił w istnienie Królowej. Za karę zostaje zamknięty na pętli autobusowej, gdzie przebywają wszelkie wyrzutki świata stawonogów. Jest wśród nich Daria – poczwarka zamknięta od dwóch lat w motylim kokonie, z którego nie chce wyjść, bo obawia się, że jest grubym i paskudnym motylem i nikt jej nie polubi. Zjawia się Wiktor – kadłub pająka, któremu ludzie wyrwali wszystkie nogi. Daria i Wiktor sami tu przyszli, bo uważają się za bezwartościowych. Są też Antonio i Banderas – bracia karaluchy, wygnani tu za brud i smród, oraz osa Mańka, która straciła żądło. Najbardziej intrygujący jest jednak Blee – obrzydliwa kupka brudu, kurzu, mułu, paprochów i bliżej nieokreślonych wydzielin. Nikt nie wie, kim jest Blee i za co tu siedzi. Głównie milczy, plecie bzdury i ma depresję, ale zwraca szczególną uwagę na Pazia... Pozostałe stawonogi nie ufają pięknemu Paziowi, sądzą, że przyszedł ich wyśmiać. By dodać wiary w siebie współtowarzyszom niedoli, Paź postanawia zorganizować konkurs talentów. To szansa, żeby stawonogi zostały polubione i docenione. Przygotowują się do występów: Blee wyśpiewuje piosenkę Edith Piaf, karaluchy recytują Romea i Julię, Mańka daje pokaz flamenco, Daria robi performans w środku kokonu, Wiktor wszystkich parodiuje. Owady przygotowują salę i śpiewają piosenkę utalentowanych stawonogów. Stopniowo jednak dociera do nich, że nikt nie przyjdzie na pokaz i że Paź ich oszukał. Smutny Paź pragnie, by Królowa, w którą stracił wiarę, przyszła i go pocieszyła. Blee sugeruje Paziowi, że najlepszą widownią są zgromadzone w autobusie owady. Daria wysuwa się z kokonu i okazuje się pięknym motylem, a Blee tak długo poszukiwaną przez Pazia Królową, która ukrywała się, bo nie mogła znieść, że wszystkie pazie zajmowały się tylko nią. Owady zaczynają dostrzegać pozytywy swoich ułomności.

Sztuka z piosenkami o zwątpieniu i wierze, przełamywaniu kompleksów i odnajdywaniu piękna w sobie.

Tekst wyróżniony w Konkursie Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu.

Prapremiera w reż. Laury Słabińskiej w Teatrze Maska w Rzeszowie, 2011.

• Stephanie Moles dziś rano zabiła swojego męża, a potem odpiłowała mu prawą dłoń
  obsada: 1K monodram,
  czarna komedia

Zdawałoby się, że to dzień jak co dzień w porządnym mieszczańskim domu, ale stało się właśnie tak, jak informuje tytuł. Po zabiciu męża Stephanie odpiłowała mu dłoń nożem do chleba. Można by sądzić, że okrutna Stephanie wreszcie jest wolna, szczęśliwa i pełna miłości do świata. Pakuje do lodówki rzeczy, z którymi nie chce mieć już nic do czynienia. Musi jeszcze tylko pozbyć się plam, w czym pomaga jej odplamiacz i szereg płynów do płukania tkanin. W toku narracji ujawniają się jej motywy – kochała męża, ale ją zdradził. Nagle zabrano jej cały świat, szczęście, którym żyła i które ją określało. Jak mówi reżyser monodramu, Kuba Kowalski: „Opowieść o nowoczesnej rodzinie i zakazanej miłości, która prowadzi do zabójstwa. Stephanie Moles to kryminał, w którym krok po kroku dowiadujemy się, «kto zabił». Z drugiej strony to dramat obyczajowy, podejmujący temat chorych relacji w przeciętnej rodzinie z dużego miasta. To również podróż przez konwencje – tragedia łamana jest czarnym humorem, psychodrama zmienia się w komedię slapstikową". Ten kryminał z przymrużeniem oka lub komedia noir ma narrację niemal powieściową – część tekstu opowiadana jest w trzeciej osobie, a część w pierwszej, pojawia się także punkt widzenia córki Matyldy. (

Prapremiera: 5 listopada 2010 roku w Laboratorium Dramatu.

Za ten tekst Malina Prześluga zdobyła drugą nagrodę na 9. Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w r. 2011.

• Grande papa
  obsada: 3 osoby
  sztuka dla dzieci od lat 10 i młodzieży
  jednoaktówka

Antek – antena telewizyjna – ma problem ze swoim imieniem, bo jest kobietą. Zaczepiona o nią foliowa torba z „Żabki" sądzi zaś, że jest prawdziwą żabą i pragnie wyrwać się z dachu z papy, na którym oboje sterczą i który regularnie odwiedza kot, drąc papę. Dołącza do nich gołębia kupa, która sądzi, że jest gołębiem. Któregoś dnia pod wpływem silnego wiatru reklamówka z „Żabki" zrywa się z anteny, szybując hen, hen, na trawnik i zgarniając przy okazji kupę. Żabka namawia Antka, żeby zerwała się wraz z nimi, ta jednak postanawia zostać na „grande papa" i dalej pełnić przeznaczona jej rolę.

Jednoaktówka o sile wiary w marzenia i przyjaźń.

Źródło biografii i omówień: www.adit.art.pl